| RODZAJ | Bukwica |
| GATUNEK | zwyczajna |
| RODZINA | Jasnotowate |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Betonica officinalis |
| WYSTĘPOWANIE | Występuje w Afryce Północnej (Algieria, Maroko, Tunezja), w całej niemal Europie oraz na obszarach Azji o umiarkowanym klimacie. W Polsce jest średnio pospolity. |
| STATUS | Gatunek rodzimy. |
| KOLOR | czerwony |
| ILOŚĆ PŁATKÓW | wargowe |
| ŁODYGA | Wzniesiona, czterokanciasta, na ogół pojedyncza, owłosiona odstającymi włosami.
|
| LIŚCIE | Podłużnie jajowate, tępo zakończone, u nasady sercowate, karbowane, krótkoogonowe lub siedzące.
Na szczytach łodyg wyrastają kwiatostany w formie nibykłosów, zbudowane z wargowych jasnopurpurowych kwiatów.
|
| OPIS | Kwiaty - kielich dzwonkowaty z długimi, szydlastymi włoskami, korona o długości 12-16 mm, w rurce korony wewnątrz
brak pierścienia włosków. Pylniki bardzo wyraźnie rozchylone.
|
| SIEDLISKO | Lasy, zarośla, miedze, murawy, łąki. |
| OKRES KWITNIENIA | Czerwiec - wrzesień. |
| WYSOKOŚĆ | 30 - 90 cm |
| WŁASNOŚCI LECZNICZE | Zawiera m.in.: gorycze, betainę, cholinę, irodoid, śluz,
olejek eteryczny oraz (wyłącznie w liściach) prowitaminę A i witaminę C, sole mineralne.
|
| UWAGI | Inne nazwy: bukwica lekarska, czyściec lekarski |
 |
