| RODZAJ | Złotokap |
| GATUNEK | alpejski |
| RODZINA | Bobowate |
| NAZWA ŁACIŃSKA | Laburnum alpinum |
| WYSTĘPOWANIE | Pochodzi z terenów górzystych południowej Europy. |
| STATUS | Gatunek obcy. W Polsce uprawiany. |
| POKRÓJ | Drzewo lub krzew dorastający do około 6 metrów wysokości o wyprostowanych gałęziach i lejkowatej koronie. |
| LIŚCIE | Trójlistkowe, długoogonkowe, pojedyncze listki szerokoeliptyczne brzegiem lekko orzęsione, od spodu srebrzysto owłosione. |
| KWIATY | Motylkowe zazwyczaj pachnące, żółte skupione w gronach dorastających do 30 cm długości, okoł |
| OWOCE | Strąki płaskie i wąsko-oskrzydlone o długości do 3,5 centymetrów, na jednym końcu wydłużone i zagięte do zewnątrz, wewnątrz drobne czarne nasiona. |
| OPIS | Gatunek bardzo podobny do złotokapu zwyczajnego, od którego różni się budową kwiatów i porą kwitnienia, prawie całkowitym brakiem owłosienia poszczególnych części rośliny, długością strąków i orzęsieniem liści. |
| SIEDLISKO | Roślina preferuje miejsca dobrze nasłonecznione, gleby żyzne, często również wapienne, źle znosi gleby suche. W Polsce nie jest zupełnie mrozoodporny. |
| OKRES KWITNIENIA | |
| WŁASNOŚCI TRUJĄCE | Wszystkie części rośliny zawierają trujące alkaloidy. Trucizna cytyzyna, paraliżująca nerwy, znajduje się przede wszystkim w kwiatach, nasionach i korzeniach; przy czym najwięcej jest jej w nasionach (1,5%), w liściach jest już pięciokrotnie mniej. Szczególnie wrażliwe na zatrucia są konie (dawka śmiertelna to 0,5 g na 1 kg masy zwierzęcia), odporne są natomiast owce, kozy i zające. Zatrucia zdarzają się też u ludzi, zwłaszcza zagrożone są dzieci. W ich przypadku śmierć może nastąpić po spożyciu 2-10 nasion złotokapu. Do zatruć dojść może tez w przypadku spożycia miodu zbieranego przez pszczoły z kwiatów złotokapu. |
 |
